Je wereldje is zo klein en gemakkelijk, als je bijna vier bent. Je grootste uitdaging is besluiten of je met de Lego wilt spelen of een neptaart wilt bakken in je speelkeuken van nepchocolade, nepaardbeien en nepsalami (want experimenteren met smaken is veel leuker als je het niet echt hoeft te proeven).
Tegelijkertijd sta je emotioneel zo’n beetje elke dag op het punt van uitbarsten, als een soort IJslandse vulkaan, met genoeg wilde woede om het luchtruim (in dit geval dat van onze woonkamer) wekenlang te ontregelen. Vooral, zo lijkt het, als je een keus maakt en meteen spijt lijkt te hebben van je keus en voor jezelf bepaalt dat die keus onomkeerbaar lijkt te zijn.
Daarom verbaasde het me zo enorm toen onze oudste weken geleden vol overtuiging riep dat hij een Spidermanverjaardag wilde als hij vier werd. Nou moet je in je achterhoofd houden dat hij voorlopig nog niet jarig is, maar met trakterende vriendjes op de opvang die ook allemaal vier werden en naar school gingen is dat thema wel top-of-mind in die vulkaan van hem.
Maar wat doe je dan, als volleerd Pinterest Mom zijnde?
Alleen een Spiderman-cadeauzakje met een doosje krentjes zou mijn eer natuurlijk te na zijn. De afgelopen jaren heb ik voor zijn verjaardag traktaties gemaakt in de vorm van een game controller (met zelfgevouwde doosjes waarin de dop van een fruithapje diende als joystick), een molentje van een papieren bekertje (allemaal met de hand getekend met een handig klepje om het lekkers binnenboord te houden) en een handgetekend Lego-sleutelhangertje (in kleine oplage laten drukken als acrylhanger) met lekkers aan de ring.
Dus dook ik een schetsboek in, krabbelde minimaal vijf ontzettend slechte ideeën op papier, streepte nog minimaal net zoveel slechte ideeën door, en landde op misschien wel één van m’n slechtste ooit.
Want waarom zou je in godsnaam voor zestien kinderen Spiderman-klaparmbandjes gaan maken met acrylverfstiften terwijl er kant-en-klare opties zijn? Voor die kinderen van 2, 3 jaar oud die net aan weten wat Spiderman is, laat staan wat ze moeten met een klaparmbandje? Weet je wat een kutklus dat is, klaparmbandjes beschilderen, zeker als ze ineens onder de druk van de stift bezwijken en oprollen?
Gelukkig had ik snel een antwoord op die vraag. Want meneer greep de eerste afgemaakte rode spiderman-armband van mijn bureau, slaakte een giechelgil van plezier (“Het is een Spidermanbandje!”) en KLAKte hem met veel plezier om zijn arm. Zijn eigen superheldenbandje, meer had hij al niet nodig. De vulkaan kan soms ook positief uitbarsten.